NEFESİNİM SENİ YAŞATAN

Biz sonbaharda mıyız sanki?
Söz etme ölümden...
Ben sana gözündeki yaştan,
Damarındaki kandan,
Acıktığında
Midendeki ayaklanmadan
Daha da yakınım şimdi...

Nefesinim seni yaşatan
Bir daldaki iki kiraz gibi
Unutma, Şehzade'm beni.

Seni ikiye bölüyorum.
Seni ikiyle, dörtle çarpıyorum.
Seni senle topluyorum.
Bu Arşimet’in kanununu da geçti!
Hep sen çıkıyorsun karşıma.
Arka bahçede,
Yan sokakta, ana caddede.
Meydanda, yürüyen merdivende,
Yükselen asansörde.
Hem gecemde hem gündüzümde
Dolunayın her iki yüzünde...
Nerdeysen çık gel!
Zaman artık beni yendi
Geçip gidiyor...
1 Mart 2007

PAPATYA