Öylesine kırılmış ki kolum, ayağım
Ağacımda öten kuş kalmamış
Şarkımı herkes unutmuş nedense
Benim yolu bilmiyorum nerde?
Öyle yalnızım ki artık ağlayamıyorum
Bir ağlayabilsem şöyle isteğimce
Beni tutmasa şu koşullar elinde...
Kadere lânet okuyorum, sensizliğime de
Bunu ben istemedim böyle olsun
Bütün bunları senden diye çekiyorum
Öyle olmasa kabullenemezdim bu yaşamı
Ellerimde bu kadar zincir
Yöremde bu kadar yalnızlık
Gözlerimde umutla sana geliyorum sana...
PAPATYA
(Bursa’da Zaman, s. 7 Birinci Yıl 5. sayı-Ekim 1969)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder