KALBİNİ ARAYAN ADAMA

Ne mutlu sana dostum senelerdir kalpsiz yaşamış,
Yaşıyorum diye nefes almışsın
Baba olmuşsun, dede olmuşsun
Lakin nedir eksiğin
Hiç fark etmemişsin!

Aradan geçen yıllar bir değil, beş değil, on değil!
Sen kalpsiz son kırk sene nasıl yaşadın dostum?
Nasıl yazdın, nasıl ağladın
Nasıl yaşadın tam kırk sene dostum?

Eğer sitem ediyorsam sana, suç sendedir
Beni şiirine inandırdığın için,
Bana beni nasıl bırakıp gittiğini
Tek tek hatırlattığın için
Çünkü ben ne seni ne de gözlerinin rengini
Hatırlıyorum.

Kalbim ne kadar sarsılmış ki
Beynim,
Beni kırk sene sensiz yaşadığıma inandıran beynim
Sana ait ne varsa
Varlığından adına,
Şiirlerinin tadına kadar
Hepsini bir bir, biiir yok etmiş.

Artık sitem etmeyeceğim
Artık isyan yok, asayiş bitti
Artık nefes aldıkça gülümseyeceğim
Artık sana cevap vermeyeceğim
Senin kırk sene önce kaybettiklerinin
Sorumluluğunu kabul etmeyeceğim.

Eğer şu an kalbin varsa
Elini kalbine koy
Kalbini dinle ve sen söyle;
- Sende kalp var mıydı?
Sen bin dokuz yüz altmış sekizde
Kalbin olduğunu hatırlıyor musun?
Sende kalp olsa o şiiri kırk sene önce
Böyle sona erdirmezdin ki!
29 Ocak 2006

PAPATYA