Aradığın günlerin içinde yaşıyorum ben gün be gün
Bitmek bilmeyen, hayâl olup uzaklaşan, doyamadığım
Anısız diyemem ama adı olmayan o günlerde
O dakikalarının değerini bilemediğimiz
Otuz sekiz saatin içinde, o büyülü adada
Hâlâ seni anıyorum ben…
Seni bilmem ama
Yırtmak geliyor içimden kuralları
Kanunları engelleri kaldırmak birer birer
Bir de şu okyanusu kurutabilsem aramızda
Anılardan bıktım
Yaşamı diliyorum seninle ben…
Seni bilmem ama
Hüzün sarıyor her yanımı
İlkbaharın başında karakışı yaşıyorum ben
Gömüldüğüm sensizlik farklı değil toprak altından
Hani içtiğim kahve bile bana demiyor artık; "kapa beni"
Diyorum ya uzayıp giden sensizlik çölünün ortasında…
Seni bilmiyorum ama ben kurumuş gitmişim
Gel ışık ol sensizliğime, can kat bedenime
Gel bir kahve içelim seninle
Gel yaşama döndür beni
Gel yaşamın ne olduğunu öğreteyim sana!
14 Mart 2007
PAPATYA
SENEDE BİR GÜN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder