VANİLYALI MUM KOKUSUNDA

Şimdi kokulu bir mumu yaktım
Sonra elim düşünmeden televizyona
Uzandığında musikili şiirlerin
Takıldı dudaklarıma ilk nağmelerle
Bir de kırmızı şarap doldurdum bir kadehe
Kim bilir neyin şerefine?..
Belki de yalnızlığıma, belki de ölmeyen anılarıma
Dudaklarımda bana yazdığın şiir renklendi
Önce mısra mısra, sonra sana okurcasına
Haykırdım, utanmadan, arsızca…

Birden benimleydin:
Nefes-nefese, inanmayan gözlerle
Sana bakakalmışken
Gülümsedin o içinden gören gözlerinle...

Yalan işte yalan…
Ne elin elimde, ne de gözün üzerimde
Üflesem koklamazsın vanilyalı mumu
Duymadın denizin gelgit çağrısını…
İçmedin bir kadeh benimle
Hani çenemdeki iz bana her gün
Aynada seni hatırlatmasa;
Unutmuş gitmiştim seni ben.
Bu aynaları kırmak geliyor içimden
Ama senin yüzün var aynalarda
Baktıkça sana yaklaşıyor, yaklaşıyorum…

Şimdi sana senin şiirlerinle
Karanlığın ortasından çağrıdayım…
Biliyorum birden uyanıp sarsılacaksın
İlk hissin sönmüş vanilyalı mum kokusu,
Benim nefesim derken,
Ellerin yüzüme dokunduğunda
Sessizce akan göz yaşım...
Elin yavaşça siliyor hissettiği damlayı
Derken beni duyuyorsun
Senin yazdığın en güzel şiirinde.

Gördün mü canan, o mum yeniden yandı?
Gördün mü yaşadık şiirlerini o gecede?
Şaraba gerek yok, sarhoşuz zil zurna;
Şimdi dizlerinde başımı dinlendiriyorum!
15 Ocak 2007

PAPATYA