İki yol ayrılmış sarı tahtayla
Ve ne yazık ben ikisinde seyahat edemezdim
Yolcu olan ben olduğum için durdum
Ve uzun bir müddet sonlarına doğru baktım
Bakabildiğim, görebildiğim kadar
O yolun kıvrıldığı yere kadar
Sonra diğer yolu aldım iyi seçim yaptığımı düşünerek
Belki de daha iyi bir kazancım olur diye
Çünkü o yol yeşil otlu idi ve geçtiğimi görmek isterdi
Ama oradan geçenlerce de o kadar kullanılmış gibiydi
İkisi de o sabah aynen önümde açılmış aynı uzunluk ve genişlikte
Hiç içinde kararmamış bir siyah yaprağı olmadan
Oh ben birinci yolu tuttum diğer günde de
Fakat bütün sokakların tek bir yola çıkacağını bile bile
Hep tereddütteydim: “Acaba dönsem mi geriye?” diye
Bir ah çekerek söylüyorum yıllar sonrası
Yaşlanıp tecrübelendikten sonra
İki yolu ayıran bir tahta çalıydı ve ben
Ben az seyahat edilenini tercih ettim
Bu da değişikliği yaratan tek şey oldu.
Robert FROST (1874–1963 / Dağ Mesafesi, 1920).
PAPATYA
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder