ÜMİT KUŞAĞI

Bu ümit denen kuşak ne kadar uzun böyle?
Kaç mil, kaç kilometre? Bir ucu sende, bir ucu bende.
Saat geçmiyor gün içerisinde;
Tutup senin beni çekmediğin, yüreğimi beslemediğin...

Bu ümit denen kuşak, ipekten dokunmuş, yumuşacık.
Ama güçlü mu güçlü...
Sen o yandan, ben bu yandan
Çekiyor, çekiştiriyoruz da;
Kopmuyor nedense?
Okyanusun iki yanında kalmışız.
Ben kararınca,
Sen çekiyorsun ümit denen kuşağı.
Selamın ulaşınca bana;
Coşuyorum.
Gün oluyor, sen yitiksin...
Ben bu uzun okyanus kilometrelerine rağmen,
Şöyle bir sallıyorum o ümit kuşağını.
İşte böyle böyle avunup gidiyoruz ikimiz;
Kanaatkâr insanlarız biz.
15 Mart 2006

PAPATYA