Zevklerin en güzeli,
Hazların en yücesi,
Yaşantının seninle olan dakikaları.
Güzel şey aranıp aranıp hissedilmek...
Şefkat derken tam böylesini,
Hayâl etmişim meğer!
Şimdi titriyorum;
"Ya bu mutluluğu yitirirsem?" diye.
Önceden tanımıyordum,
Zor değildi "Hayır!" demek.
Ama şimdi, şimdi
Bilemiyorum.
Bir gururum var benim,
Belleğimde en kötü anılar;
Sırtını dönmen ve arkana bakmadan
Gidişin...
Hep öç almayı düşünmüştüm,
Hep bu anı beklemiştim.
Kalbim ve beynim,
Bitmez bir savaş içinde şimdi.
Bu, ne mutluluk Tanrı'm?
Hep böyle, hep böyle kalsa...
Elimizde değil mi sanki?
Gel kır beni, küçümse,
Gücendir.
Yapmadığını bırakma ki
Beynim gene bu savaşı kazansın.
Kalbim kırk yıl önceki gibi
Kanamasın!
16 Ocak 2006, Pazartesi.
PAPATYA
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder